Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί οι ρόλοι των ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα παρουσιάζονται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σαν "κραγμένες" αδελφές. Πρόκειται για τακτική, η οποία ξεκίνησε από τα χρόνια της ακμής του λαϊκού ελληνικού κινηματογράφου, όπου γνωστοί ηθοποιοί έπαιξαν τέτοιους ρόλους. Στη συνέχεια, πέρασε στην τηλεόραση και εσχάτως τη βλέπουμε και σε πιο σοβαρές δουλειές, όπως στον πρόσφατο κατά Ιωάννη Χουβαρδά Ορέστη, όπου ο Φρύγας εμφανίστηκε κατ' αυτό τον τρόπο(ο οποίος Φρύγας είναι ευνούχος και οι ευνούχοι δεν ήταν απαραίτητα ομοφυλόφιλοι. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Η τακτική αυτή είναι ενδεικτική της άποψης, που ως λαός έχουμε για τους ομοφυλοφίλους άνδρες. Απηχεί την άποψη, ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι έντονα εκδηλωτικοί, συχνά γραφικοί και υπερβαίνοντες τα όρια του γελοίου και στερούνται σοβαρότητας και δυναμισμού. Εκφράζεται, έτσι, η άρνηση του ενδεχόμενου ένας ομοφυλόφιλος άνδρας να είναι διαφορετικός από αυτή τη μανιέρα, εις τρόπον ώστε να μη γίνεται αντιληπτή η σεξουαλική του ταυτότητα. Διδεται το έναυσμα να αρχίσει ο, δήθεν, φυσιολογικός, ήτοι ο μη εκφράζων, κατά την άποψη της πλειονότητας, ομοφυλοφιλικές τάσεις, κόσμος να τους περιθωριοποιεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τους αντιμετωπίζει ως κωμικές φιγούρες, που σκορπούν γέλιο και να μην τους εμπιστεύεται εν γένει. Και, βέβαια, παγιώνεται η αρνητική εικόνα των ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα.
Από το λεγόμενο σοβαρό θέατρο, όμως, περίμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση του εν λόγω φαινομένου. Κυρίως, όμως, πίστευα, ότι ένας σκηνοθέτης με βαρύνουσα θεατρική άποψη θα απέφευγε να παρουσιάσει μια τόσο στερεότυπη και συνάμα ρατσιστική εικόνα ενός ομοφυλόφιλου, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μετρίασε τη δραματική στιγμή του ανωτέρω έργου, σκορπώντας αταίριαστο για δράμα γέλιο. Αλλά, απ' ό,τι φαίνεται, η εικόνα του κουνιστού και λυγιστού "τοιούτου" συνεχίζει να κυριαρχεί στη σκηνή της ελληνικής δημιουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου